Indifference

۱. هایدگر، پس از تبیین وجودی یک باشنده (Dasein) مهم‌ترین ویژگی‌اش را عدم بی‌تفاوتی می‌داند. یعنی یک انسان به خود و محیط پیرامونش اهمیت می‌دهد و تنها یک نظاره‌گر نیست.

۲. خیلی دلم می‌خواهد گپی درباره‌ی انسان و زندگی را آغاز کنیم که به تحلیلی درباره‌ی خیزش ۱۴۰۱ بینجامد، اما چنان به درازا خواهد انجامید که عملا فایده‌ای برای کسی نخواهد داشت. شاید بعدتر به چنین مبحثی بپردازیم اما کشتی ایران در گرداب جدال با جمهوری اسلامی است و صحبت از شنا مهم‌تر از علم نحو است.

۳. این دیاگرام جای کار و بررسی دارد و افراد را نمی‌توان به راحتی در گروه‌های بالا طبقه‌بندی کرد اما تصویر شماتیک خوبی برای تحلیل شرایط است. از آن جایی که امروز می‌خواهم درباره‌ی بی‌تفاوتی بنویسم، تمرکزم روی این قسمت است و سایر قسمت‌ها پر نشده. علاوه بر این انسان‌های ساده‌لوح چه مسلمان چه غیر مسلمان را می‌توان به بی‌تفاوت‌ها افزود. خلاصه این که نمودار جای کار زیاد دارد. آن‌قدر جدی‌اش نگیرید.

۴. یک نکته‌ی دیگر این که افزودن طبقه‌بندی مردم به دو گروه مسلمان و غیر مسلمان کاری است که جمهوری اسلامی انجام داده و برای تحلیل این استراتژی نیاز به چنین مجموعه‌ای نیز وجود دارد که در مباحث بعد به آن خواهم پرداخت. به نظر من، چنین طبقه‌بندی‌ای نادرست و فاصله‌گذارانه است. خواستم همین اول کار بگویم که مرا متهم به تفرقه‌اندازی نکنید. هدفم پاک کردن این طبقه‌بندی در انتهاست.

۵. تصویری که هایدگر از انسان ارائه می‌دهد تا اندازه‌ای رمانتیک است چرا که بی‌تفاوتی مانند چاقی است، نمی‌توان به راحتی به فرد بی‌تفاوت خرده گرفت، چرا که ما به شک، ترس‌ها و تواناییش آگاه نیستیم. نمی‌توان انسان‌ها را مجبور به گرفتن رژیم و فعالیت بیشتر کرد اگر نخواهند یا نتوانند. تفاوت بین بی‌تفاوت‌ها و مبارزین در ارزیابی میزان سود و زیان احتمالی است و میزان ریسک‌پذیری است.

۶. می‌توان مردم را روی طیفی از بی‌تفاوت مطلق تا مبارز کامل قرار داد. بعضی جان‌شان را کف دست‌شان گذاشته‌اند و به خیابان آمده‌اند. برخی در محیط‌های آنلاین با اسم واقعی خود فعالیت می‌کنند، برخی دیگر با اسم مستعار. بعضی‌ها هم به معترضین غیرمستقیم کمک می‌کنند. برخی دو‌دل هستند که به اعتراضات بپیوندند، بعضی اتفاق‌های مهم‌تری نیاز دارند تا خشم‌شان شعله‌ور شود و در نهایت گروهی تحت هیچ عنوان به مبارزه برنخواهند خواست. گروه آخر مخاطب این نوشته نیستند. قضاوت‌شان نمی‌کنم و ترس‌ها، شک‌ها و ضعف‌هایشان را می‌فهمم.

۷. شمایی که دو دل هستی برای پیوستن به مردم چرا که به فردای پس از انقلاب اطمینانی نداری، هیچ کس نمی‌تواند به تو تضمین بدهد که چه خواهد شد. حرکت چنان احساسی است که تنها می‌توان امیدوار فردای بهتر بود. هر چند که نشانه‌هایی وجود دارد. نسل جدید انقلابی، بر خلاف انقلابیون ۵۷ ایدئولوژی زده نیست. این نسل، به غرب نگاه کرده و جهان‌بینی منطقی‌تری برای رسیدن به فردای بهتر دارد، الگوهای عملی‌تری را پیش رو می‌بیند.

۸. صد البته خیزش ۱۴۰۱ خالی از اشتباه نیست. درست به همین دلیل است که در این برهه، حضور افرادی که بتواند نقدشان بکند، منطق بیشتری به حرکت تزریق می‌کند و جلوی مصادره شدنش به دست عده‌ای را می‌گیرد. در واقع خودت می‌توانی متضمن رسیدن به جامعه‌ای بهتر بشوی تا این که تنها نظاره کنی که این موج خروشان ما را به کجا خواهد برد.

۹. حال که خیزش به این جا رسیده، باید پشتش بایستیم و حمایت‌شان کنیم ولو با نفس انقلاب مخالف باشیم (خودم یکی از آن افراد هستم). چرا که باور دارم، در این شرایط زیان‌های عقب‌نشینی به مراتب بزرگ‌تر است، ناامیدی بیشتری بر مردم حاکم می‌شود و حکومت به کشتار بزرگ مبارزین برای زهر چشم نشان دادن به دیگران خواهد پرداخت.

۱۰. قرار نیست به خیابان بیایی اگر می‌ترسی. ببین چه کار می‌توانی بکنی. حتی یک کلیک می‌تواند کمک بکند. ببین چه کار می‌توانی بکنی و همان یک قدم، اگر توسط هزار فرد به ظاهر بی‌تفاوت برداشته شود، هزار قدم رو به جلوست.

۱۱. مطمئنم که احساس شعف خواهی کرد از این که بخشی از گروهی باشی که دارند چنین به زندگی‌ خودشان و دیگران معنای تازه می‌بخشند. عشق مانند بندی است که از بودن در آن لذت می‌بری و حتی در راهش فداکاری می‌کنی. این جوانان عاشقند و همین زیباتر، دوست‌داشتنی‌تر و تحسین‌برانگیزترشان می‌کند. تو هم به این جمع ملحق شو و گام اول را بردار. درست مانند این که بعد از سال‌ها روی مبل نشستن راه بروی، لذت راه رفتن چنان زیاد است که بیشتر و بیشترش می‌کنی و کم کم خواهی دوید.

Germinal

۱. باز کردن دوباره‌ی این بلاگ بوی نای مالزی را به مشامم زد. پنجره‌ها را باز کردم تا کمی هوا عوض شود.

۲. قرار است دوباره این جا بنویسم و برنامه‌ام این است که روزانه باشد. دیگر خبری از داستان‌های کوتاه نیست. موضوع نوشته‌ها خیزش ۱۴۰۱ است، نقطه‌ی عطف مبارزات مردم ایران برای رسیدن به جامعه‌ای پویا و رو به رشد که حتی اگر در کوتاه زمانی به سرانجام نرسد، برگشت وضعیت اجتماعی-سیاسی ایران را به قبل از شهریور ۱۴۰۱ غیرممکن کرده است.

۳. من نه تحلیل‌گری سیاسی هستم و نه قرار است چنین کاری انجام دهم. هدفم از انتشار این نوشته‌ها به اشتراک گذاشتن عقایدم به دوستان عزیزی است که سال‌ها قبل به دست آورده‌ام، یوزپلنگانی که با من دویده‌اند. نمی‌دانم که چند نفرتان همچنان در کار بلاگ، چه خواندن و چه نوشتن، هستید اما مشتاق به دیدارتان و از سرگیری گفت‌وگوها هستم.

۴. چنین خیزشی قابل پیش‌بینی و اجتناب‌ناپذیر بود. جامعه‌ای که از حاکمانش پیشروتر است، نیاز به پوست‌اندازی دارد. جامعه‌ای که می‌بیند و مقایسه و تحلیل می‌کند، پرسش های‌ بیشماری دارد که ایدئولوژی طبقه‌ی حاکم توانایی پاسخ‌گویی به آن را ندارد، درست مانند مجموعه ی اعداد صحیح که هر تقسیمی را برنمی‌تابد و نیاز به مجموعه‌ی بزرگ‌تری به نام اعداد گویاست.

۵. نمود ظاهری این تغییر را می‌توان در زیست دوگانه‌ی یک ایرانی مقیم ایران در فضای حقیقی و مجازی دانست. تعاریف جدیدی شکل گرفته است. بیشتر زن‌ها و دخترها عکس پروفایل‌شان بی حجاب است و مردها هم به دیدن چنین تصاویری کم و بیش عادت کرده‌اند. به همین دلیل شعار «زن، زندگی، آزادی» را با جان و دل پذیرا شده‌اند.

۶. خونبار بودن این پوست‌اندازی هم نیازی به درک عمیقی از سیاست ندارد. حکومتی که هر انتقاد را در نطفه خفه می‌کند، راهی به جز جان‌فشانی در راه این تغییر برای فعالین نمی‌گذارد. این جا خبری از دیالکتیک تز و آنتی‌تز نیست، این جا میدان نبرد است و فعالین به مبارزین تبدیل می‌شوند.

۷. از آن جایی که هر جنگی نیاز به جرقه‌ای دارد، جان مهسا امینی سوختِ این شعله شد. از کشتار ۶۷ به این طرف، حکومت جان هزاران منتقد و مخالف را گرفت اما هیچ کدام نتوانست چنین آتشی را بیفروزد. آیا جامعه هنوز به حدی نرسیده بود که آماده‌ی چنین حرکتی شود، آیا جنین تحولات اجتماعی و تغییر باورهای فکری مردم نیاز به زمان بیشتری برای به دنیا آمدن داشت (یا دارد)؟ آیا بی‌پناهی مهسا در تهران باعث چنین خروشی شد؟

۸. شجاعت به معنای نترسیدن نیست بلکه رویارویی با ترس بزرگ‌تر است. زمانی که پرنده‌‌ی مادر تا حد فدا کردن جان از فرزندانش دفاع می‌کند، به ترس بزرگ‌تر که از دست دادن جوجه‌هایش است واکنش نشان می‌دهد. اگر ذخیره‌ی آب‌ شما در کوه‌پیمایی تمام شود و به رودی برسید، تصمیم به نوشیدن یا ننوشیدن آب در گرو این است که خطر مردن از تشنگی بزرگ‌تر باشد یا خطر انتقال بیماری از آب تصفیه نشده. کسانی که در راه وطن از جان‌شان می‌گذرند، در نظرشان ارزش وطن از جان‌شان بیشتر است و ترس از دست دادن وطن بزرگ‌تر از مردن.

۹. به نظر من، کشته شدن مهسا از این جهت توانایی برانگیختن چنین خشمی را داشت که معترضین ترس در یک لحظه مردن را کمتر از ترس هر لحظه مردن تعریف کردند. مرگ مهسا نشان داد که مهم نیست سیاسی باشی یا نه، هر روزی که بیرون می‌روی، برخورد با حکومت می‌تواند آن را به آخرین روز زندگی‌ات تبدیل کند. در تمام جنبش‌های پیشین، ترجیح جان به نان منطقی به نظر می‌رسید، چرا که حتی می‌توان با کمترین آذوقه زنده ماند، اما در ماجرای مهسا حکومت نشان داد که هیچ تضمینی برای زنده ماندن در ایران وجود ندارد. بنابراین واکنش نسل جوان، ولو مملو از احساسات شدید، دارای ریشه‌های منطقی است.

۱۰. ادامه‌ی این بحث را در پست‌های بعدی مطرح خواهم کرد. اما جا دارد این نکته را بگویم که کشتن ۱۷۶ مسافر بیگناه پرواز PS752 هم نمی‌توانست چنین آتشی را شعله‌ور کند چون مسافران آن پرواز هر چند ایرانی، اما ایرانی‌های خارج‌نشین بودند و ایرانیان داخل ایران هرچند مغموم و متاثر شدند و برخی از خانوادگان بازماندگان خواستار دادخواهی شدند اما نتوانستند موجی را که مرگ مهسا امینی به وجود آورد را به راه بیاندازند.

A Staggering Boxer

همه اش بحث انرژی است و درد. تصادف که می کنی انرژی تصادف مدتی در بدنت می ماند، و می توانی این انرژی را در جدایی خشم بنامی. بله، تمام واکنش های عاطفی و فیزیکی غیرطبیعی بعد از جدایی ناشی از خشم است و در اصل خشم از خود، اما اگر توانایی تحمل چنین خشمی را نداشته باشی، سعی می کنی طرف مقابلت را مقصر بدانی و خشمت را به سمتش حواله کنی. شروع کنی به احضار گذشته و حوادثی را که شاید بدتر از وزارت ارشاد فیلتر کرده ای، به شهادت بگیری که در ذهنت طرف مقابل را مقصر بدانی و درد کمی آرام بگیرد. در حالت افراطی ممکن است نقش شهید یا قربانی ازدواج را به خود بگیری (که می تواند محصول جامعه و فرهنگ «درماندگی پرست»ِ «شهید قدیس ساز» باشد) و از همسرت شمر ذی الجوشن بسازی، با این همه باز خشم به خودت بر می گردد درست مانند تاب. بعد دوباره تاب را محکم تر هل می دهی و این بار محکم تر به سمتت برمی گردد، و این درگیری تا جایی ادامه پیدا می کند که خسته بشوی، قبول کنی که دیگر توانش را نداری و نقش زمین شوی. کمی دراز بکشی و حالت جا بیاید و وقتی بلند بشوی و ببینی که انرژی اضافی دفع شده به این نتیجه می رسی که هر دو تان به یک اندازه در جدایی مقصر بوده اید و هیچ کدام تان سزاوار مجازات و شکنجه نیستید. آن وقت می توانی برگردی به زندگیت.

خوبیش این است که ایران نیستی و نمی خواهی به آن جمع برگردی، درست ترش این است بگویی که نمی خواهی به آن قبیله برگردی که افراد با زنجیر محکمی از بایدها و نبایدها تعریف شده و چون هویت شان وابسته به جمع (قبیله) است باید به کار هم کار داشته باشند. گفت و گوهایی را مجسم می کنی که اتفاق نمی افتند. مهم ترینش این است که همه می خواهند بدانند چه اتفاقی بین تان افتاده که تصمیم گرفته اید از هم جدا بشوید، چون خبر جدایی تان همه را شوکه کرده؛ هیچ کس کوچک ترین چیزی از مشکلات تان نمی دانست و همه شما را زوج خوشبختی می پنداشتند. حالا می خواهند بدانند که قضیه چیست و وقتی که می گویی با هم تفاوت دارید به خرج شان نمی رود و از آن جایی که فکر می کنند باید حتما یکی کاری کرده باشد و تفاوت داشتن «افه ی روشنفکرانه» است هی مته به خشخاش می گذارند که بفهمند جریان چیست که فکرت می رود به این که آیا واقعاً نیت شان خیر است یا می خواهند گند قضیه را بالا بیاورند، اگر بخواهید به هم عزت و احترام بگذارید و درباره ی اتفاقاتی که بین تان افتاده به کسی چیزی نگویید دل شان راضی نمی شود؛ این که نمی خواهید دیگری را پیش دیگران خرد کنید، براشان حرف مفت است و باید بفهمند که یکی بدجوری می لنگیده تا جگرشان حال بیاید. بعد لبخندی از رضایت بر لبت می نشیند که می دانی ازشان دوری و به این راحتی دست شان بهت نمی رسد.

Pu Yi and his cricket

این روزها خیلی به خودم، به این که کجا ایستاده ام و چطور به این نقطه رسیده ام فکر می کنم و چون احساساتم به شکلی جدایی ناپذیر در این جریان سیال ذهن حضور دارند، فکرم به هر سمتی می رود و سر آخر دست خالی از پرسه زدن برمی گردد.

اگر فیلم آخرین امپراتور را دیده باشید، امپراتور (پو یی) با دیدن فیلم بمباران ژاپنی ها که خودش هم همدست شان شده بود، تمام مسئولیت و تقصیرها را به گردن می گیرد در حالی که به او گفته می شود که بازیچه ی دست ژاپنی ها بوده است. هنگام و بعد از دیدن فیلم فکرم به این واکنش امپراتور مشغول شد. چرا به جای این که از خودش دفاع کند و بگوید که بازیچه ی دست بوده، بگوید که در هیچ زمینه یی به خصوص امپراتور شدنش هیچ نقشی نداشته و حتی چنین عنوان و منصبی باعث جدایی او از مادر و دایه اش شده، خود را مقصر می داند و آماده ی مجازات (در صورت اثبات جرم، قاعدتاَ اعدام) می شود؟

پیدا کردن دلیل چندان هم سخت نیست. بت ها آسان تر می شکنند و برای او که تصویری بت گونه از خود داشت (که صد البته به او خورانده بودند) مرگ آسان تر از قبول بازیچه بودن بود. به قول سلینجر در ناتوردشت «مشخصه یک آدم نابالغ اینه که به دلایلی می خواد با شرافت بمیره و مشخصه ی یه آدم بالغ اینه که به دلایلی می خواد با تواضع زندگی کنه» و البته در پایان فیلم او تبدیل به یک مردی عادی شد و متواضعانه تا آخر عمر، شصت و یک سالگی، زندگی کرد.

خب این همه صغری کبری چیدن (راستی نمی دانم قبل تر گفته ام یا نه که صغری کبری ربطی به صغری خانم و کبری خانم ندارد که در منطق دو بخش مقدمه استدلال استنتاجی است. مثلاً خرس حیوان است (صغری) و هر حیوانی تولید مثل می کند (کبری) پس نتیجه می گیریم که خرس تولید مثل می کند.) و در ادامه پرانتز بی ربط به این بزرگی، این است که بگویم همین اتفاق در ذهنم می افتد، یعنی به جای این که بروم سر اصل موضوع، بازیگوشانه به این طرف و آن طرف می روم، که در واقع از همه اش از ترس رویارویی با خود است. نمی توانم قبول کنم که شکست خورده ام، هر چند که از زاویه یی دیگر و به قول شهاب حسینی در درباره ی الی «یک پایان تلخ بهتر از یک تلخی بی پایانه» اما باز هم خودم را مقصر می دانم و مانند آخرین امپراتور از آن جایی که فکر می کنم چقدر باهوش و نابغه و از این حرف ها هستم، می گویم که اگر اشتباه کردی مقصر خودت هستی یا اگر کسی در حقت اشتباه کرد، باز مقصر تویی که گذاشتی به تو آسیب برسانند.

گمان کنم این خود روان کاوی را ادامه بدهم.

ُThe Last Emperor

حالا که مادوکس را کشته­ ام و خودم روی سن ایستاده­ ام، نور چراغ ­ها و چشم­ هایی که در تاریکی نگاهم می ­کنند، مضطربم می ­کند. می­ خواهم چیزی بگویم اما کلمه ­ها را که مزمزه می­ کنم، بی­ خیال گفتن ­شان می­ شوم. می­بینم ­تان که با لبخند دلگرم ­کننده نگاهم می­ کنید و منتظرید چیزی بگویم، رفقای قدیمی که دوست دارم یوزپلنگانی که با من دویده­ اید بخوانم­ تان (اگر هزاربار این تعبیر را استفاده کنم باز هم برام تازه گی دارد، بس که پر از حرکت و زندگی است)

لبخندی به لبم می­ آید وقتی که گفت­وگوهامان را به یاد می ­آورم و دوباره به دور و برم و به چشم­ ها نگاه می­ کنم. باید خودم را بکاوم، باید درونی­ ترین چیزی را که اذیتم می­ کند بریزم بیرون، شاید حالم بهتر بشود، شاید دیگر نیازی به صورتک نداشته باشم.

من آن­ قدر همه چیز را آسان به دست آوردم که یاد نگرفتم برای به دست آوردن چیزی تلاش کنم. فکر کنم این را در یکی از نوشته ­هام آورده باشم که گودو خطاب به من می­ گوید که تو نمی ­جنگی، تو همه چیز رو همون طور که هست می­پذیری. می­ توانم بگویم که این بخش دقیقاً من بود. درس خواندن برام بازیچه بود، یاد نگرفتم درس بخوانم، دبیرستان که بودم شاید برای امتحان دو ساعت هم درس نمی ­خواندم و نوزده یا بیست می­ گرفتم. یادم می ­آید که بعدِ کنکور، مادرم کتاب­ های دبیرستانم را جمع می ­کرد که به یکی از اقوام بدهد، متوجه شد که چند صفحه از کتاب فیزیک 2 به هم چسبیده (نمی­ دانم این را تو قصه­ هام آورده بودم یا نه)، نشانم داد و گفت «یعنی یه بار هم بازش نکردی ببینی اینا به هم چسبیدن؟»

شاید این قسمت از خود واقعی­ ام برای دیگران جذاب ­تر باشد که از دو سالگی می­ توانستم بخوانم و بنویسم؛ اما برای خودم به شدت دردناک است. به همه ­تان توصیه می­کنم که بچه­ هاتان را عادی بار بیاورید، نگذارید فکر کنند که نابغه یا اعجوبه ­اند، براشان شرایط یادگیری را فراهم کنید، به­شان اصول فکر کردن یاد بدهید اما نگذارید فکر کنند که نابغه ­اند، این فکر تنها­شان می­کند و خود به خود از بقیه جدا می­ شوند.

گاهی وقت­ها آرزو می ­کنم به جای خرگوش، لاک­ پشت بودم، ذره ذره رشد می ­کردم و به مقصد می­ رسیدم تا چنین تصویر غیرواقعی ­یی از توانایی­ هام داشته باشم که نتوانم خود واقعی ­ام را با تمام نقاط ضعف و قوتم ببینم.

حتی وقتی که به مالزی آمدم، با اولین استادی که صحبت کردم با ایده ­ام موافقت کرد و خودش برام پروپوزال نوشت، برام کار پیدا کرد. بدون این که یک ذره تلاش بکنم.

حالا اما فهمیده ­ام که چه فرصت­هایی را از دست داده­ ام، چه کارهایی را انجام نداده ­ام که فکر می ­کردم به راحتی آب خوردن انجام می­ شدند. حالا به این نتیجه رسیده ­ام که نشسته ام و به این فکر می­ کنم که چه عواملی باعث شدند که از همسرم جدا بشوم.

Revelation

در جاودانگی، میلان کوندرا اگنس را از حرکت دست زنی خلق کرد و من شخصیت مادوکس را از هیچ ساختم. من جادوگر اُز هستم، پیرمردی که افسون و شعبده­ اش تنها برای پر کردن تنهایی خودش بود. تنهایی ترسناکی که در آن تخیلاتت جولان می­ دهند و جان می­ گیرند و مادوکس یکی از این تخیلات بود.

من فرنکنشتاینی بودم که هیولای خودم را خلق کردم، در یک بعد از ظهر که تصمیم گرفتم با شخصیتی مجازی شروع به نوشتن کنم، تنها اسم مجازی نبود، تمام شخصیت مادوکس ساختگی بود، تصویری بود که من به آن روح می­ دادم و هر چه بیشتر می­ نوشتم، مانند نقاش تصویر دوریان گری، ترسم از این که مادوکس منِ واقعی را برملا کند، بیشتر می ­شد، چرا که می­ دانستم دوستان من خوانندگان و دنبال ­کنندگان نویسندگانی هستند که هر از گاهی نوشته ­هام را در گودر و یا در شبکه ­های اجتماعی دیگر بازنشر می­کردند. چرا که نوشته­­ هام در صفحه­ ی فیسبوک خود واقعی­ ام بالا می­ آمد.

نمی­ توانستم مادوکس را به راحتی کنار بگذارم، دوستش داشتم و به واسطه­ ی آن دوستان عزیزی پیدا کرده بودم که می­ خواستم نگه­ شان دارم، از طرفی می­ دانستم که وقتی بگویم مادوکس وجود نداشت، همان دوستان من را آدم دروغگو، حتی محتملاً مریض و روانی خطاب خواهند کرد و همین مسئله عذاب وجدانم را بیشتر می­ کرد.

البته این تنها دلیلم در استفاده از شخصیت خیالی نبود، می­ خواستم حرف ­هام را بدون دغدغه از آسیب ­های احتمالی بزنم و مهم­ترین مقوله ­یی که می­ خواستم درباره­ اش خیلی راحت صحبت بکنم مقوله­ ی جنسیت و رابطه­ ی جنسی بود که همین هم یکی از دلایل بستن بلاگم بود. چرا که فکر کنم در یکی از نوشته­ ها ذکر کردم که بلاگ من به یکی از اولین بلاگ­ های فارسی ارتقا پیدا کرده بود که کاربران با جست ­و جوی کلماتی مانند فیلم سوپر و این چیزها به آن می ­رسیدند و تصور این که بلاگ من با یکی از این بلاگ­هایی که قصه­ های مبتذل سکسی می­ نویسند هم­ سنگ بشود، اذیتم می­ کرد. داشتم می­ گفتم می­خواستم درباره­ ی سکس صحبت بکنم با جزییات. درباره ی تفاوت بین پورنوگرافی و اروتیسیسم، تفاوت بین حیوان و انسان؛ و می ­دانستم که این حرف ­ها می­تواند به طرز بی­رحمانه­ یی به خودم برگردد که تا حدی هم برگشت.

شاید اگر مادوکس در حد شخصیت داستان باقی می ­ماند، مشکلی به وجود نمی ­آمد. اما گفت­ و گوهایی که در کامنت­ ها شکل می­ گرفت باعث شد که هر چه بیشتر و بیشتر واقعی بشود، من هم مجبور بودم که قبول کنم مادوکس وجود دارد و به آن پر و بال بدهم و شاید همین گفت ­و گوها باعث شد که من به نوعی در مادوکس استحاله پیدا کنم و دوستانم (بهتر است بگویم دوستان مادوکس) او را واقعی بپندارند.

بگذریم، حالا من این جا ایستاده ­ام، به انتظار محاکمه و می ­توانید هر چه دوست دارید بگویید، اگر می­ خواهید سنگسارم کنید یا نمی­ دانم دیگر چه کار می­ شود کرد. می­ دانم که شاید بهتر بود مادوکس با همان شخصیت مرده می­ ماند و همه فکر می­ کردند که وجود خارجی داشت، اما همیشه دلم می­ خواست که این شجاعت را داشته باشم که فریاد بزنم «مادوکس وجود ندارد»

East of Eden

این نوشته را در اوج مستی می نویسم چون که در هشیاری نمی دانم با چه رویی به خانه برگردم.

Notting Hillbillies

دارد می خواند

Everything I’ve ever done was wrong

And I feel like going home

Farewell

1. هزار و یکشب من صد و یک شبه شد.
2. دارم برمی گردم ایران و دیگر نخواهم نوشت.
3. این نوشته تنها مخصوص خوانندگان همیشگی وبلاگم (دوستانی که در این مدت یافته ام) و به قول نجدی (یوزپلنگانی که با من دویده اند) است، چرا که شما حق دارید دلیل این خداحافظی را بدانید اما می خواهم به جای گفتن دلیل واقعی مانند قصه های قبل براتان قصه اش را بگویم، برای من واقعیت همیشه تلخ تر است. قصه این است: تصادف کرده ام و توانایی نوشتنم را از دست داده ام.
4. این وبلاگ عزیزترین چیزی است که در این دو سال داشته ام. باری کوچک که رهگذرانی در آن نوشیدند و دوستانی که ماندگار شدند.
5. ای میلم را هم غیر فعال کردم چرا که هر گفت و گویی تنها دلتنگی ام را بیشتر می کند و خداحافظی را سخت تر.
6.  دلیل شماره گذاشتن و کوتاه نوشتن، فاصله گذاری است، جلوی فوران احساس را می گیرد. یک خداحافظی گرم و بعد محکم در آغوش گرفتن و تمام.
7. دوستتان دارم.
8. دوست دارم به عنوان یادگاری چیزی به تان بدهم. نمی دانم چی ولی دلم نمی خواهد همین طور بگذارم و بروم. دوست دارم به تان یک هندوانه قرمز و شیرین بدهم برای شب یلدا.

101st night: Dialogue – Part 13

از پاویلیون آمدیم بیرون، شروع کردم بی وقفه حرف زدن و درباره ی در و دیوار مالزی اطلاعات دادن، هم می خواستم از شر تصاویر و خاطرات خلاص شوم و هم تمام حرف هایی که در این مدت به انتظار دیدن یک آشنا در خودم نگه داشته بودم فوران کردند.

چه می گفتم حالا؟ حرف های بی ربط و بی ارزش، لویی ووتون را ببین، روزی 2500 رینگیت درآمد دارد. همین پاویلیون را که می بینی پشتش حلبی آبادی دارد از زاغه های ما صد برابر بدتر ولی کم کم دارند پیشرفت می کنند. آن ها را هم از بین می برند. گفتم مالای ها برای این تنبل هستند که همه چیز داشته اند، تغییر فصل نداشته اند که برای زمستان سخت و تابستان گرم تلاش کنند، کم آبی نداشتند که سی متر بکنند تا به آب برسند و همیشه هم میوه روی درخت هاشان بوده و غذا داشته اند. چرا باید به خودشان زحمت انبار کردن، کشاورزی و دامداری می دادند. برای همین هم سخت شان است که با زندگی مدرن خو بگیرند و بعضی هاشان مخالف این همه پیشرفت و حضور خارجی ها هستند ولی می دانند اگر نجنبند چینی ها کشورشان را درسته می خورند. برای همین است که دارند کار می کنند و دولت هم همه جوره هواشان را دارد و سوبسیدهای بی حد و حساب به شان می دهد که داد چینی ها را در آورده و برای همین با هم میانه شان خوب نیست. گفتم که دولت دارد بین شان فرق می گذارد و مسلمان ها کم کم دارند به چینی ها می گویند نجس و رستوران چینی نمی روند حتی اگر روش نوشته باشد حلال. شاید تک و توکی بروند اما میانه شان کارد و پنیر است. چینی ها می گویند همه اش زیر سر دولت است و بچه بودند از این حرف ها و این تفاوت ها نبود.

دهانم خشک شد. با شام نوشیدنی نخورده بودم. گفتم تشنه ات نیست؟

گودو خندید و گفت یادم نمی آد یه بند حرف زده باشی. من تشنه ام نیست.

خندیدم و گفتم از تنهاییه.

و تنهایی در سرم پژواک گرفت، چه غرابتی دارد معنای این کلمه با فرمش (به قول غربی ها Irony دارد). وقتی که می گویی تنها انگار از دو یا چند تن صحبت می کنی، اما تنها درست مخالف تن هاست.

و تن هامان به هم پیوند خورد، نه چندان ایده آل اما دلپذیر. هر دو مان استرس داشتیم، نیوشا برای این که بار اولش بود و من برای این که نیوشا بود. لحظه یی بود که رویا به واقعیت پیوند خورده بود، تمام ظرائفی را که در خیال ساخته بودم، لمس می کردم. حس کسی را داشتم که کوهی از طلا یافته باشد و از شدت خوشی نداند با طلاها چه کار بکند، پرتابشان کند هوا، ببوسدشان، روشان غلت بزند؟

درست در آن سمت، استرسِ «به وجود آمدن تجربه ی فراموش ناشدنی» همراهت بود. چون نیوشا را دوست داشتم، می خواستم که رابطه مان به بهترین نحو ممکن شکل بگیرد، با تنش چنان رفتار می کردم که انگار کاسه یی بلوری در دست گرفته بودم و مراقب بودم مبادا بشکند.

گودو گفت یادته که نمی ذاشتی با باربد حرف بزنم؟ همه جا منو می بردی که نکنه یه وقت از کلاس که می آم ببینمش؟

گفتم واسه این بود که پشت کنکوری بودی و نباید فکرتو مشغول این روابط می کردی.

– نه، مطمئنم که خونت به جوش می اومد اگه می دیدی با هم حرف می زنیم و اینا.

– بچه شدی؟ این همه با هم بیرون رفتیم مگه چیزی می گفتم؟ جلوتونو می گرفتم؟

– اون موقعی رو می گم که منو اسکورت می کردی. اون موقع هنوز فکرت عوض نشده بود.

– این نظر توئه ولی من با این قضیه مشکلی ندارم. خودت هم اینو می دونی.

– یعنی مشکلی نداری اگه بهش بگم بیاد مالزی؟

گفتم باید فکر بکنم، که زمان خریده باشم.

گفت به چی؟

گفتم خب … اول از همه این که بابا و مامان می دونن؟

گفت چرا باید بدونن؟

گفتم خب نمی شه که این دروغ حساب می شه.

گفت تو که می دونی، بابا ناراحت می شه. چیزی نمی گه ها ولی ناراحت می شه. وقتی که باربد اومد خونه مون فهمیدم. بابا وقتی که تو دوستاتو می آوردی ناراحت نمی شد، اما سر من چرا.

گفتم خب بالاخره اونم تو این سیستم بزرگ شده.

گودو گفت تو هم تو همین سیستم بزرگ شدی.

100th night: Dialogue – Part 12

نیوشا در اتاق را باز کرد و نشست مقابل آینه ی میز توالتش تا موهاش را خشک کند. شروع کرد شعر حافظ را به آواز خواندن.

آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند را خواند. مانند سیاه مشق کیمیا کنند را تحریر کرد: کیمیا کنند، کیمیا کنند، کیمیا کنند، کیمیا کنند، کیمیا کنند، خیال خواندن مصراع بعد را هم نداشت انگار، شاید هم حواسش جای دیگری بود.

نمی دانستم چه ش شده بود، آیا ربط داشت به دوستت دارمِ من، یا فکرش جای دیگری مشغول بود.

به سمتش رفتم، از پشت در آغوشش گرفتم و پیشانی ام را گذاشتم روی موهای خیسش. گفت می شه بری بیرون، می خوام تنها باشم.

گفتم خب می تونستی در رو ببندی. وقتی در رو باز می ذاری یعنی داری ضمنی اجازه ی ورود می دی.

سرم داد زد که گه خوردم در اتاقمو تو خونه ی خودم باز گذاشتم. حالا برو بیرون لطفاً.

گفتم معذرت می خوام. حس کردم که احتیاج داری بغلت کنم؟

دوباره با داد و فریاد گفت که بغلم کنی؟ مطمئنی خودت احتیاج نداری که بغلم کنی؟

گفتم وقتی داشتی کیمیا کنند رو تکرار می کردی، حس کردم داری با یه مسئله یی ناراحت کننده تو ذهنت کلنجار می ری. خواستم بهت انرژی داده باشم.

برگشت به طرفم و چشم هاش را به چشم هام دوخت. آرام گفت می شه بری بیرون لطفاً؟

گفتم بازم اگه حرفی زدم یا کاری کردم که ناراحتت کردم معذرت می خوام.

از اتاق رفتم بیرون. فکر کردم که بهتر است خداحافظی کنم و بروم. به خودم گفتم اگر به تو احتیاج داشت که نمی خواست بروی بیرون. بهتر است خداحافظی کنی. قبل تر هم پیش آمده بود که بگوید دیگر حوصله ات را ندارم، برو. آن هم ساعت شش صبح وقتی که ده ساعت با هم حرف زده بودیم. درباره ی چی؟ همه چی. انرژی داشتیم و جهان در نگاه مان شگفت انگیز و رازآمیز بود، صبحش گفت دیگر حوصله ام را ندارد و بروم خانه مان.

نه این که دلخوری یی باشد، می دانستم اخلاقش را. فکرش را و حسش را به ساده ترین شکل ممکن بروز می داد. همان روز هم که گفت حوصله ام را ندارد شبش تماس گرفت که بروم پیشش. خودش فکر کرده بود که ممکن است ناراحتم کرده باشد، خواست از دلم در بیاورد، شام درست کرده بود: لازانیا. شراب هم گرفته بود.

نرفتم اما، حس می کردم که حالش خوب نیست و تا حدی هم خودم را مقصر می دانستم. برای دوستت دارمِ نارس. از The Big Bang Theory اصطلاحی یاد گرفتم که خیلی به دلم نشست: Premature I love you، که می شود دوستت دارم نابالغ که نارس به اعتقاد من دلنشین تر است.

داشتم می گفتم که نباید دوستت دارم را می گفتم آن هم بعد از آن همه اِهِن و تُلپی که از خویشتنداری ام راه انداخته بودم. به نظر من دوستت دارمِ پیش از مفاهمه، سوءتفاهم برانگیز است، فیل در تاریکی است. هر کسی از رابطه چیزی می خواهد و تمام این خواسته ها در یک جمله خلاصه می شود: دوستت دارم.

به خودم گفتم اما بر فرض هم که حرفم با عملم نخواند و دوستت دارم را بی موقع گفته باشم، نباید این طور تغیر کند و بر آشوبد. می شود درباره اش حرف زد. ما هم که خوب با هم حرف می زنیم. منطقی نیست واکنشش.

چقدر غیر منطقی است که بخواهی رفتار کسی را تنها از بعد منطقی بسنجی.

گفتم می تونم باهات حرف بزنم؟

گفت نه؛ خشک، عصبانی و بدون هیچ چون و چرایی.

دیگر چیزی نگفتم. بلند شدم و گفتم پس من می رم. بعد با هم حرف می زنیم.

در را باز کردم که خشمگین گفت یا می مونی یا رفتی دیگه برنمی گردی.

برگشتم و متعجب نگاهش کردم. گفتم فکر کردم بودنم ناراحتت می کنه، برای همین گفتم بهتره جلوی چشمت نباشم.

گفت آخه چرا اینقدر تو بی شعوری آخه.

گفتم یعنی چی؟

گفت هیچی. من اعصابم به هم ریخته. چیزی نیست.

گفتم دوست داری بریم بیرون قدم بزنیم، هوایی بخوریم؟

گفت به جای این که سعی کنی مسئله رو حل کنی، سعی کن اول بفهمیش.

احساس کردم که ماجرا پیچیده تر از این حرف ها باشد، اما هیچ جوره نمی توانستم بفهمم که منظورش چیست.

گفتم خب بیا درباره اش حرف بزنیم.

دوباره عصبانی اش کردم. گفت من نمی خوام درباره اش حرف بزنیم.

گفتم اگه سر اون دوستت دارم ناراحتت کردم، معذرت می خوام.

پوزخند زد.

خواستم برای آشتی در آغوشش بگیرم، رفت عقب.

متعجب و ناباورانه گفتم نیوشا؟ و با گفتن اسمش احساس در آغوش گرفتنش چنان در من شدید شد که به سمتش خیز برداشتم و بدون توجه به واکنشش در آغوشش گرفتم. گفت ولم کن، و چند مشت زد به سینه ام.

ولش نکردم.

یک هو گریه اش گرفت. مدیریت ستاد بحران مغزم درجا استعفا کرد. بعد از آن دیگر تمام واکنش هام غریزی بود. دست بردم لای موهاش و نوازشش کردم. سرش را گذاشت روی شانه ام و انگشتانش را محکم کشید به پشتم.

نفهمیدم، احساس کردم که دوستت دارم را زودتر باید می گفتم. باید زودتر این رابطه تغییر می کرد و من چقدر احمق بودم. چقدر احمقانه بود که فکر می کردم چنان حدی از نزدیکی جسمی می تواند برای دو دوست هم اتفاق بیفتد. ممکن است دوستت از سر شیطنت روی پاهات بنشیند و یا بازیگوشانه دست به موهات بکشد و یا حتی ببوسدت، اما وقتی که کسی در آغوشت آرام می شود، دیگر این رابطه از جنس دوستی معمولی نیست. مگر برای خودت دوستی معمولی بود؟ مگر خودت پنهان نمی کردی عشقت را؟ مگر منتظر نبودی که نزدیکی تان بسیار طبیعی باشد؟

آرام سرش را از شانه ام برداشتم و مقابل صورتم گرفتم. نگاه مان به هم برخورد کرد. این بار نگفتم دوستت دارم. لب هاش را بوسیدم. او هم لبم را بوسید.

نمی دانم چرا نمی توانم باقی اش را بنویسم. شاید به این دلیل که به لطف گوگل وبلاگ من در صفحه ی اول نتایج جست و جوی فارسی برای کلیدواژه پورنو یا پورن می آید (جزو پنج نتیجه ی اول) و نصف بازدید کنندگان روزانه ی وبلاگ من با جست و جوی پورنو وبلاگم را پیدا می کنند. اگر آدرس وبلاگم را فراموش کردید می توانید به جای اسم وبلاگ یا مادوکس از پورن استفاده کنید، در جا وبلاگم را خواهید یافت. به همین دلیل احساس بدی به من دست می دهد که بخواهم از سکس بنویسم، احساس می کنم قصه ی من فرقی با داستان های سکسی ندارد و از هیچ چیز به این اندازه بدم نمی آید. شاید هم به روزی فکر می کنم که پرده برافتد و این را مطمئنم که از برهنگی ام خجالت خواهم کشید.

بنابراین داستان را به شکلی آب دوغ خیاری در حالی که تصویر ما در قلبی که بر روی لب هامان کوچک می شود و بسته می شود، تمام می کنم.